Cumhurbaşkanlığı seçimlerinde iki turlu sistemin mantığı henüz tam anlaşılamadı. İlk turda muhalefetten birden fazla aday çıkmasının sakıncası yok. Batı ülkelerinde bu sistem uzun süredir uygulanıyor. Türkiye'de ise bu durum yeni bir deneyim olarak değerlendiriliyor. İki turlu seçimlerin özelliği gereği, ilk turlar bir tür ön seçim gibi işliyor. Asıl seçim ise ikinci turda gerçekleşiyor. Bu nedenle, ilk turda çift aday önerisi, muhalefet için stratejik bir avantaj sağlayabilir.
İki turlu seçimlerde, ilk turda en güçlü iki aday belirleniyor. Bu adaylar, ikinci turda yarışarak kazananı belirliyor. İlk tur, aslında bir ön seçim işlevi görüyor. Bu sistem, muhalefetin daha geniş bir tabandan oy almasına olanak tanıyor. İlk turda çift aday önerisi, muhalefetin daha fazla seçmenle buluşmasını sağlayabilir. Böylece, erken bir ön seçimin riskleri ve sakıncaları da ortadan kalkmış olur.
Özellikle CHP için bu durum, stratejik bir fırsat sunuyor. İlk turda iki adayın olması, partinin oy potansiyelini artırabilir. Bu bağlamda, muhalefetin ortak bir aday belirlemesi, iktidara karşı daha etkili bir strateji geliştirmesine yardımcı olabilir. İki turlu seçimlerde, nihai sonuç ikinci turda belirlendiği için, ilk turda yapılacak olan bu stratejik hamleler oldukça önemlidir.
CHP'nin Cumhurbaşkanı adayını belirlemek için yapmayı düşündüğü ön seçim, mevcut konjonktürde pek faydalı görünmüyor. Toplumda heyecan yaratmaması ve gereksiz bir bölünme riski taşıması, bu durumu daha da karmaşık hale getiriyor. Önümüzdeki seçimler, 25 yıllık kesintisiz bir iktidara karşı bir duruş sergileme fırsatı sunuyor. Bu nedenle, muhalefetin adayı sadece CHP'nin adayı olmayacak, tüm muhalefet kesimlerinin ortak adayı olmalıdır.
Özellikle sağ kesimden oy alma potansiyeli olan bir adayın çıkması, CHP'nin kazanma şansını artırabilir. Ancak, bu tür bir adayın CHP içinden veya CHP’ye yakın biri olması, parti tabanını karşı karşıya getirme riski taşıyor. Bu nedenle, ön seçim önerisi, potansiyel adayları ekarte etme izlenimi yaratabilir. Bu durum, muhalefet partisine zarar verebilir.
Sonuç olarak, iki turlu seçimlerde en gerçekçi çözüm, ilk turda iki potansiyel adayın yer almasıdır. Bu adaylardan biri partinin resmi adayı, diğeri ise bağımsız bir aday olabilir. Böyle bir durumda, parti yönetiminin bu bağımsız adaylığa olumsuz tepki vermemesi, zımnen onayladığı anlamına gelir. Adayların birbirlerini yıpratmaması ve ikinci tura kalana kadar destek vermeleri, parti disiplininin gereği olacaktır.
Bu strateji, hem ilk turda hem de ikinci turda daha fazla oy getirme potansiyeli taşıyor. Hiçbir adayın ilk turda yüzde 50’yi aşması mümkün görünmediği için, iki adayın varlığı, muhalefetin kazanma şansını artıracaktır. Bu bağlamda, muhalefetin ortak bir strateji belirlemesi, seçim sürecinde belirleyici bir rol oynayacaktır.